Σπουδαία δουλειά του Henry Hathaway, που επηρέασε πολλούς συναδέλφους του(τόσο σε Αμερική, όσο και σε Ιταλία). Ο Αμερικανός σκηνοθέτης κερδίζει για ακόμη μια φορά στην καριέρα του το χειροκρότημα κοινού και κριτικών, με μια ταινία που καινοτομεί παντού. Με αριστουργηματική(ενδεχομένως και επική), φωτογραφία και μοντάζ, όπως και θαυμάσιες ερμηνείες, η πρόταση του ξεφεύγει κατά πολύ από τα κλισέ του είδους. Πανέξυπνη και καλοδουλεμένη η ταινία του Hathaway, ενώνει το απλοϊκό πολλές φορές ύφος των παραδοσιακών γουέστερν, με μια τραχιά, και αφαιρετική οπτική, τονίζοντας την καλλιτεχνική υπόσταση αυτών των ταινιών, όπως και τις δυνατότητες τους να περπατήσουν σε ανεξερεύνητα εδάφη, κι όχι στα χιλιοπατημένα, εμπορικά μονοπάτια. Αν μου ζητούσε κανείς να το βαθμολογήσω σε μια κλίμακα από το 1 – 10, θα του έδινα δίχως κανένα δισταγμό 9. Από τα φιλμ που σου αποτυπώνονται στη μνήμη.
17 ολόκληρα χρόνια μετά το The Shepherd of the Hills(1941, με έναν καταπληκτικό John Wayne, σε μια από τις κορυφαίες ερμηνείες του), και, τον επαναπροσδιορισμό που επιχείρησε στο γουέστερν, ο Hathaway αφήνει πίσω του το κάπως πιο συμβατικό αλλά υπέροχο Garden of Evil (1954 – με την φοβερή τριάδα Gary Cooper, Susan Hayward, Richard Widmark), για να δώσει μια ακόμη δική του ερμηνεία των χρόνων της Άγριας Δύσης. Στο μυαλό του βρίσκεται μια χρυσή τομή μεταξύ John Ford, Anthony Mann, Budd Boetticher και Sam Peckinpah. Ένα φιλμ φόρο τιμής σε αυτούς του σημαντικότατους δημιουργούς, που συνυπάρχουν στο “From hell to Texas” ως επιρροές, ενώ ταυτόχρονα να εξελίσσεται μέσα από τις ξεχωριστές τους φιλοσοφίες, αποδίδοντας μια σύγχρονη αντίληψη, μια ολοκληρωμένη καινούργια πρόταση, με την δική του σφραγίδα. Πολύ δύσκολο εγχείρημα. Θεωρώ πως μόνον ένας κινηματογραφιστής του επιπέδου του θα μπορούσε να φέρει σε πέρας. Το καταφέρνει με ένα τρόπο που γεννάει σεβασμό και στην δική του δουλειά και στων σπουδαίων συναδέλφων του. Σπάνιας ομορφιάς ταινία, από τις 7-8 πιο πρωτοποριακές του είδους, στην δεκαετία του ’50. Πάνω της ως ιδέα βασίστηκαν δεκάδες μεταγενέστερα φιλμ, κάποια από αυτά απλά αντιγράφοντας την, κάποια άλλα συνεχίζοντας τον καινοτόμο δρόμο που χάραξε.
Ο Καλιφορνέζος σκηνοθέτης και παραγωγός(γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από το Βέλγιο), προσέφερε πολλά στα γουέστερν, δουλεύοντας με μεγάλους αστέρες του είδους, όπως τους Randolph Scott, John Wayne, και, Gary Cooper(μαζί γύρισαν 7 φιλμ). Στο γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας συναντάμε τον μαρκήσιο Henri Léopold de Fiennes, που αποπειράθηκε να κατακτήσει τα νησιά Sandwich για τον βασιλιά του Βελγίου(απέτυχε όμως), αλλά και τον Rhody Hathaway, ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου(πατέρα του σκηνοθέτη). Ο Henry χάραξε έναν εντελώς προσωπικό, επαγγελματικό δρόμο, βάζοντας από εξαρχής δυνατές βάσεις, που αποτέλεσαν εχέγγυο μιας σπουδαίας καριέρας. Το 1923 ήταν βοηθός του Cecil B. de Mille , στο πρώτο The Ten Commandments, ενώ δύο χρόνια έπειτα συμμετέχει ως βοηθός του B. Reeves Eason στην πρώτη εκδοχή του Ben-Hur, με αστέρια του τότε βωβού κινηματογράφου, όπως οι Francis X. Bushman και, Ramon Novarro. Υπό τις οδηγίες του τέθηκαν μεγάλοι ηθοποιοί στα πρώτα τους βήματα, όπως οι Gary Cooper, Marlene Dietrich, Adolphe Menjou, Fay Wray, Walter Huston, Clara Bow, και, Noah Beery. Ξεχωριστές του δουλειές και επιτυχημένες, θεωρούνται τα The Lives of a Bengal Lancer (1935 – πήρε την μοναδική του υποψηφιότητα για Όσκαρ…), The Trail of the Lonesome Pine (1936), Johnny Apollo (1940), The Shepherd of the Hills (1941), The House on 92nd Street (1945), Kiss of Death (1947), 13 Rue Madeleine (1947), Call Northside 777 (1948), Niagara (1953), 23 Paces to Baker Street (1956), Legend of the Lost(1957 – έκανε και την παραγωγή), The Sons of Katie Elder (1965), και, True Grit (1969). Τα νουάρ και τα γουέστερν που σκηνοθέτησε, αποτελούν όλα τους σημείο αναφοράς στα δύο αυτά κινηματογραφικά είδη. Πολύ απαιτητικός και τελειομανής ως σκηνοθέτης. Έπαιρνε το 100% των ηθοποιών του, ζορίζοντας τους όμως. Κάτι που τον έφερνε συχνά σε κόντρες μαζί τους. Όπως στην περίπτωση του νεαρού Dennis Hopper, τον οποίο υπέβαλε σε 85 συνεχόμενες λήψεις της ίδιας σκηνής, στο “From hell to Texas”, λέγοντας του στο τέλος θυμωμένος: «δεν θα δουλέψεις ποτέ ξανά σε αυτή την πόλη!» Συμπτωματικά, ο Hopper έκανε 10 ολόκληρα χρόνια για τον επόμενο ρόλο του…
en.wikipedia.org/wiki/Henry_HathawayΔύο συνεργάτης του Hathaway, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στο “From hell to Texas”, το οποίο ως φιλμ είναι και η κορυφαία στιγμή της καριέρας τους. Ο λόγος για τους Wilfred M. Cline και Johnny Ehrin . Η φωτογραφία του πρώτου είναι αριστουργηματική. Έχει κάνει απίθανα πράγματα με το φως, τα έρημα τοπία, την πόλη(Πουέμπλο), όπως και τις προσωπικές μονομαχίες. Το μοντάζ του Ehrin από την άλλη, είναι παραπάνω από υποδειγματικό. Επικό, θα το χαρακτήριζα. Συγκρίνεται με τις βραβευμένες δουλειές των συναδέλφων του, παρότι δεν είχε ούτε το 1/10 της εμπειρίας από αυτούς. Χωρίς την δουλειά αυτών των δύο, η ταινία θα είχε ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα, φέρνοντας στο νου τυποποιημένα γουέστερν της δεκαετίας του ’50, τουλάχιστον οπτικά. Βασισμένο στην νουβέλα “The Hell-Bent Kid” του Charles O. Locke, μεταφέρθηκε έξοχα στην μεγάλη οθόνη από τις πένες των Robert Buckner και, Wendell Mayes. Την παραγωγή για λογαριασμό της 20th Century Fox, ανέλαβε ο Buckner. Πολύ καλή και η μουσική υπόκρουση του Daniele Amfitheatrof, ιδανική για τα γυρίσματα στην έρημο και στις στιγμές έντασης.
Θυμάμαι τον Don Murray στο These Thousand Hills (1959), τον οποίο είχα χαρακτηρίσει ως «λίγο» και «άνευρο». Η αλήθεια είναι ότι ο baby face ηθοποιός, δεν ήταν αυτό που μπορούσε να αποκαλέσει κανείς «σκληρή, γουέστερν φάτσα». Δεν είχε το ύφος εκείνο του χαρακτήρα που έχει όλη του τη ζωή να περνάει από μπροστά του 10.000 φορές, κι έχει τραβήξει άλλες τόσες φορές πιστόλι. Εδώ όμως, ξεπερνάει τον εαυτό του, ίσως και τα υποκριτικά του στάνταρ, δίνοντας παράλληλα ρεσιτάλ απλότητας. Κάνει τον ρόλο να φαίνεται παιγνιδάκι, ενώ δεν είναι. Αντίθετα, το σενάριο απαιτεί πολλά για τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι εκείνος που καταδιώκεται από τους πάντες, χωρίς να του δίνεται η ευκαιρία να πει την δική του αλήθεια. Συγχρόνως, υπάρχουν και οι δεσμοί με το παρελθόν που τον στοιχειώνουν, όπως και ένας αβέβαιος έρωτας. Του αξίζουν συγχαρητήρια, γιατί ο Murray έβγαλε τον καλύτερο του εαυτό και ανταποκρίθηκε απόλυτα. Έτσι, μαζί με τα Shake Hands with the Devil (1959) , Baby the Rain Must Fall (1965), και, One Man's Way (1964), προσθέτω στις εξαιρετικές του στιγμές και το “From hell to Texas”, ενώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι το The Viking Queen (1967), ήταν η πιο άκυρη και αχρείαστη στιγμή της καριέρας του.
Λιτή, ολιγομίλητη, με ένα γυάλινο βλέμμα, απρόβλεπτες αντιδράσεις, η Diane Varsi(γνωστή στους τηλε-δεινόσαυρους των χρόνων της ασπρόμαυρης ΥΕΝΕΔ, ως Άλισον, στο αλήστου μνήμης Peyton Place), είναι στην ίδια νοητή ευθεία υποκριτικών δυνατοτήτων, που χαρακτήρισε όλη της σταδιοδρομία στην βιομηχανία του θεάματος. Το ίδιο απόμακρα σαγηνευτική και αινιγματική, είναι και στα Compulsion(1959), Wild in the Streets(1967), Johnny Got His Gun(1971). Δεν πήρε πολλούς πρώτους ρόλους, αν και είχε τις δυνατότητες. Τα πηγαίνει πολύ καλά στο φιλμ του Hathaway. Υποδύεται την κόρη του ράντσερ που ερωτεύεται τον κυνηγημένο νεαρό. Εξαιρετικός είναι και ο μεγάλος δευτερο-ρολίστας Chill Wills, η παρουσία του οποίου θεωρείται καταλυτική για την εξέλιξη της υπόθεσης. Είναι εκείνος που βάζει πλάτη για να προστατέψει τον φυγά, με κίνδυνο την ίδια του τη ζωή. Και που δεν έχει παίξει αυτή η φάτσα! Allegheny Uprising (1939), Belle Starr (1941), Tarzan's New York Adventure (1942), Meet Me in St. Louis (1944), Rio Grande (1950), The Alamo (1960), Pat Garrett & Billy the Kid (1973), η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Ο Dennis Hopper είναι ο κακομαθημένος πιτσιρικάς γιός του κτηματία, που θα έρθει αντιμέτωπος με τον θάνατο αρκετές φορές, προσπαθώντας να αποδείξει στον πατέρα του ότι είναι άξιος συνεχιστής του ονόματος των Μπόιντ. Ο Hopper έχει και σε αυτό το φιλμ «όλο το πακέτο». Στριμμένος, αλητάκος, κουτοπόνηρος, ψεύτης, θρασύδειλος και δεν συμμαζεύεται. Κάποτε στην ερώτηση ενός δημοσιογράφου «γιατί υποδύεται τόσο στριμμένους και κακούς ρόλους», είχε απαντήσει: «μη φανταστείς τίποτα περίεργο, απλά με στενεύει το παντελόνι μου»! Πολύ καλός και ο R.G. Armstrong ως Χάντερ Μπόιντ, ιθύνων νους του φοβερού αυτού ανθρωποκυνηγητού. Κάνει καλό δίδυμο με τον Hopper. Αξιόπιστα κακός ο Armstrong, ήταν από τους ηθοποιούς παλιάς κοπής. Έχει αφήσει καταπληκτικές ερμηνείες στα Never Love a Stranger (1958), και, The Fugitive Kind (1959). Αξίζει να τα αναζητήσετε και τα δύο.
Το ανηλεές αυτό ανθρωποκυνηγητό που καταλύει κάθε ίχνος ανθρώπινης υπόστασης, αναδεικνύοντας όσους συμμετέχουν σε πλήρως αλλοτριωμένες από το μίσος φιγούρες, είναι ταυτόχρονα και μια παράσταση σε δράμα. Θύτες και θύμα, παίζουν δίχως πρόβες στο σανίδι, με σκηνικά αποκάλυψης πίσω τους. Ο φόβος καθοδηγεί τα βήματα όλων σε σπασμωδικές αντιδράσεις, πολύ μακριά από οποιαδήποτε - έστω υποτυπώδη - λογική σκέψη. Κάθε χιλιοστό της διαδρομής ποτίζεται από εκκρίσεις αδρεναλίνης, πυροδοτώντας διαρκώς ραντεβού με τον θάνατο, ακόμη και για όσους τυχαία θα βρεθούν στο σκονισμένο μονοπάτι αυτό της εκδίκησης. Οι κάμερες ξεμακραίνουν για να προσθέσουν μέτρα αγωνίας στον κυνηγημένο, την στιγμή που οι νότες καρφώνουν αντίλαλους στο βραχώδες τοπίο. Από κοντά και οι διώκτες, μοιραίες σκιές που αποδεκατίζονται σε κάθε πάτημα της σκανδάλης, μοιάζουν ανήμποροι να αντισταθούν στο προκαθορισμένο φινάλε. Κι ενώ οι σταγόνες αίμα ποτίζουν το μονοπάτι, η φωνή του εξιλαστήριου θύματος ακούγεται να ψιθυρίζει: «δεν καταλαβαίνεις ότι ο φόνος ενός ανθρώπου με αηδιάζει έστω και σαν ιδέα;»
Ένα θανάσιμο ατύχημα, καθορίζει τις τύχες του ανθρωποκυνηγητού που εξαπολύει ο κτηματίας Χάντερ Μπόιντ και οι άνδρες του. Ο νεαρός Τόντ Λόμαν, κατηγορείται ότι σκότωσε τον γιό του πανίσχυρου ράντσερ, κι έτσι το ταξίδι της αναζήτησης του χαμένου του πατέρα, θα μεταμορφωθεί σε ένα κρυφτούλι θανάτου για τον νεαρό. Στον δρόμο του, η μοίρα θα φέρει δύο μορφές ικανές να διαταράξουν τις ισορροπίες, τόσο της τελικής έκβασης, όσο και τις εσωτερικές του. Καθώς τα άλογα καταπίνουν σκόνη και προσθέτουν στιγμές αγωνίας για όλους, η ερωτοχτυπημένη Νίτα καλείται να δώσει πραγματικά κίνητρα στον φυγά, ενώ σε εκείνον, προσθέτει ακόμη ένα λόγο για να κρατήσει πιο σφιχτά το δάχτυλο στην σκανδάλη της καραμπίνας του…
Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΓΙΝΕ ΕΞ ΑΚΟΗΣ 2 ΦΟΡΕΣ ΜΑΛΙΣΤΑ...
From Hell to Texas (1958)corto64
29.970 FPS
corto64
(corto64)
@
.
13638x
()
.
10.0 / 10
(2votes)
.
Add to favourites
.
Correct subtitles
Uploaded from BSPlayer v2.70 developed by bst2
