Η Columbia Pictures μπαίνει στα νερά των στούντιο της Universal(ντύνεται κάτι σαν «χαλίφης στη θέση του χαλίφη»), γυρίζοντας μια ακόμη βερσιόν του «χίλιες και μια νύχτες», το οποίο όμως διασκευάζει με αρκετά κεφάτη διάθεση. Σε αντίθεση με την Universal που είχε πάρει πιο σοβαρά το θέμα και γύριζε τέτοια φιλμ κατά κόρον, η Columbia θέλησε προσθέσει μια πιο σύγχρονη εκδοχή του γνωστού παραμυθιού. Η ανανεωτική αυτή αίσθηση, που σε κάποιους ίσως φανεί ως διακωμώδηση, έχει μια πρωτοτυπία. Σαν ιδέα δεν ήταν άσχημη. Ούτε και σαν υλοποίηση. Ωστόσο, το ’45 η κίνηση αυτή ίσως φάνταζε στους θεατές ως προχωρημένη, καθώς παρεκκλίνει αρκετά σε ορισμένα σημεία από την παραδοσιακή υφή της ιστορίας. Σημείο τριβής οι διάλογοι, όπου η παρουσία του Αμπντουλάχ εκτός από αστεία gang γεννάει και απορίες, για το πόσο απαραίτητη είναι η παρουσία ενός χαρακτήρα που υποτίθεται ότι έρχεται από το μέλλον, σε ένα τόσο κλασικό θέμα. Η παραγωγή είναι πάντως πολύ προσεγμένη και το τελικό αποτέλεσμα εξαιρετικό.
Έχω την αίσθηση πως τόσο ο Alfred E. Green(σκηνοθέτης), όσο και ο Wilfred H. Petitt(σεναριογράφος), πήγαν πράγματι ένα βήμα πιο μπροστά το project, όχι όμως θέλοντας να γελοιοποιήσουν το θέμα της ταινίας. Και οι δύο άλλωστε ανήκαν στην κλασική σχολή δημιουργών του Αμερικάνικου σινεμά, ενώ δεν είχαν δώσει ανατρεπτικά δείγματα γραφής στην καριέρα τους. Θα τους χαρακτήριζα μάλλον εκπροσώπους της παλιάς σχολής όσων αφορά στην αντίληψη. Ο πλέον συντηρητικός παραγωγός της Columbia Wilfred H. Petitt, δεν θα τους επέλεγε σε διαφορετική περίπτωση. Κι όμως, το δικό τους “A thousand and one nights” αποπνέει ανέμους κινηματογραφικών αλλαγών και, το κατορθώνει με πανέξυπνες ιδέες, «πειράζοντας» το παραδοσιακό του θέμα τόσο, όσο χρειάζεται για να του προσδώσει την χροιά της εποχής. Φαντάζομαι ότι θα υπήρξαν αρκετοί Αμερικανοί θεατές που θα βρήκαν αστείες τις ατάκες του Αμπντουλάχ όπου μνημονεύεται η Λάνα Τάρνερ για παράδειγμα, ή όταν χρησιμοποιεί φράσεις της αργκό των mid ‘40s, ιδιαίτερα δημοφιλών μάλιστα. Όπως σίγουρα, θα βρέθηκαν και κάποιοι που θα το καυτηρίασαν αυτό. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά, αν και η αλήθεια είναι ότι περιορίζει λιγάκι το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Κάτι που έχει να κάνει σαφώς με την αρχική ιδέα της Columbia, η οποία ενδεχομένως να το προόριζε για εσωτερική κατανάλωση. Σε αυτή την περίπτωση, η μόνη ένσταση που καταθέτω αφορά στην υπερβολική κάποιες στιγμές φλυαρία, που παραμερίζει την δράση και της δίνει ρόλο δευτεραγωνιστή.
Ο άκρως παραγωγικός σκηνοθέτης Alfred E. Green, ξεκίνησε την καριέρα του από το 1916, γυρίζοντας δεκάδες ταινίες στην διάρκεια της pre – code περιόδου. Ρομαντικά δράματα, μελό, κομεντί, μιούζικαλ, εποχής και ιστορικά, αποτελούσαν το πεδίο στο οποίο αρέσκονταν να κινείται. Χαρακτηριστικές δουλειές του, τα Disraeli (1929), The Green Goddess (1930), Sweet Kitty Bellairs (1930, με τον πάντα εξαιρετικό Walter Pidgeon), The Dark Horse (1932, από την πένα του μεγάλου Darryl F. Zanuck και πρωταγωνίστρια την Bette Davis), Sweet Music (1935), The Girl From 10th Avenue (1935), και, The Golden Arrow (1936, πάλι με την Bette Davis, με την οποία γύρισε τις περισσότερες ταινίες από οποιονδήποτε άλλο συνάδελφο του). Ο Samuel Bischoff ήταν ένας από τους σημαντικότερους παραγωγούς της Columbia για τουλάχιστον τρείς δεκαετίες. Ξεκίνησε και εκείνος στις αρχές της δεκαετίας του 1920, για να καταγράψει πάνω από 200 ταινίες στο ενεργητικό του! Συνεργάστηκε σε πολλές από αυτές με τον Alfred E. Green. Τα Angels with Dirty Faces (1938), και, The Roaring Twenties (1939, με το δίδυμο James Cagney - Humphrey Bogart), Three Cheers for the Irish (1940), Texas (1941, με τους Glenn Ford - William Holden), You'll Never Get Rich (1941, η πιο εμπορική του στιγμή, με τους Fred Astaire και, Rita Hayworth, σε μουσική και τραγούδια του Cole Porter), Pitfall (1948), Outpost in Morocco (1949), Sealed Cargo (1951, με τον Dana Andrews), Macao (1952, Robert Mitchum και, Jane Russell), και, South Sea Woman (1953, Burt Lancaster και, Virginia Mayo), ήταν οι πιο σημαντικές του στιγμές.
Στο καστ του “A thousand and one nights”(στην χώρα μας προβλήθηκε ως «Χίλιες και μια νύχτες της Χαλιμά», για να διαφέρει από τα προγενέστερα φιλμ, προφανώς), ξεχωρίζει ο Cornel Wilde και, συμπρωταγωνιστούν οι Evelyn Keyes, Phil Silvers και, Adele Jergens. Ο Silvers με την μεγάλη καριέρα ως sitcom κωμικός(είδος κωμωδιών που επικεντρώνονται σε τραγελαφικές καταστάσεις οι οποίες διαδραματίζονται σε έναν κοινό με τους πρωταγωνιστές χώρο και, που σήμερα αφορά αποκλειστικά και μόνον τις τηλεοπτικές σειρές) , ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, το ύφος του οποίου δεν ταίριαζε απόλυτα στο φιλμ. Ο δημοφιλής Αμερικανός κωμικός με την ταχύτητα στον λόγο και τις φοβερές ατάκες, ήταν ιδανικός για κωμωδίες παρεξηγήσεων, ή ακόμη και για πολιτική σάτιρα με πολλά υπονοούμενα. Εδώ μπαίνει ναι μεν στον ρόλο, αλλά δείχνει να έρχεται πράγματι από κάποιο διπλανό… στούντιο, κι όχι από ταινία εποχής. Η σκηνή του φινάλε, όπου ουσιαστικά διακωμωδεί τον Φράνκ Σινάτρα, είναι έξοχη, δεν ξέρω βέβαια αν και κατά πόσο χωρούσε στις «Χίλιες και μια νύχτες»… Αν σας θυμίζει κάτι αυτό το βλέμμα, ανατρέξτε στο It's a Mad, Mad, Mad, Mad World (1963), όπου κάνει μια καταπληκτική εμφάνιση. Θαυμάσια η Evelyn Keyes ως τζίνι. Έχει το σκέρτσο, την ζωντάνια, το μπρίο που χρειάζεται για να την κάνει να ξεχωρίζει από όλα τα μυθικά εκείνα πλάσματα που ξεπήδησαν ποτέ από κινηματογραφικό λυχνάρι! Οι γκριμάτσες της είναι επικές. Όσων αφορά στην Adele Jergens(των μόλις 14 συνολικά ταινιών στις οποίες συμμετείχε), η έλλειψη πείρας και διαχείρισης του ρόλου είναι εμφανής. Ακίνητη, άχρωμη, δίχως προσωπικότητα. Η επιλογή της θεωρώ ότι ήταν λανθασμένη. Υπήρχαν πολλές εξαιρετικές επιλογές για αυτό τον ρόλο εκείνα τα χρόνια. Καλύτερη της παρουσία μπροστά από τον φακό, ήταν στο The Cobweb (1955). Ο Ούγγρο – Αμερικανός Cornel Wilde ανήκε στην γενιά των επιτυχημένων ζεν πρεμιέ του ’40, με μια καριέρα γεμάτη ξίφη(κάθε είδους), μαγικά χαλιά, κουρσάρικα μπρίκια, τόξα, άλογα και περικεφαλαίες. Έπαιξε σε πολλά φιλμ τέτοιου είδους, όλα τους αξέχαστες παραγωγές. The Bandit of Sherwood Forest (1946), At Sword's Point (1952), California Conquest (1952), Treasure of the Golden Condor (1953), Constantine and the Cross (1961), Lancelot and Guinevere (1963), κ.α. Όταν ρίσκαρε παίζοντας σε άλλου ύφους φιλμ, του έβγαινε. Κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μάλλον επαναπαύθηκε σε συγκεκριμένους ρόλους, τυποποιώντας το ταλέντο του. Στο The Greatest Show on Earth (1952), για παράδειγμα, είναι έξοχος. Στο φιλμ κάνει την εμφάνιση της και η πιτσιρίκα Shelley Winters, ως υπηρέτρια της πριγκίπισσας.
Στις χίλιες και μια μαγικές νύχτες των παραμυθένιων κόσμων της Ανατολής και των μυθικών πλασμάτων, εκτός από την φαντασία υπάρχει πάντα χώρος για ανδρεία, ρομάντζο και γκάφες που περνούν στην ιστορία. Δύο φίλοι, ο τραγουδιστής του δρόμου Αλαντίν και ο πορτοφολάς Αμπντουλάχ, ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια περιπέτεια πολλών κινδύνων και αμέτρητων συγκινήσεων. Με το κεφάτο τζίνι ανά χείρας, επιχειρούν να κερδίσουν την καρδιά της όμορφης πριγκίπισσας Αρμίνα, από τον δολοπλόκο βεζίρη Αμπού Χασάν, ο οποίος έχει βοηθήσει στην ανατροπή του καλού χαλίφη Τζαφάρ, από τον καταχραστή δίδυμο αδελφό του…
A Thousand and One Nights (1945)corto64
29.970 FPS
corto64
(corto64)
@
.
888x
()
.
10.0 / 10
(1votes)
.
Add to favourites
.
Correct subtitles
