Από τις πλέον λαμπερές δημιουργίες της MGM της δεκαετίας του '40. Έξοχη καλλιτεχνική προσέγγιση, με δραματοποιημένες κρυφές πτυχές του κόσμου του θεάματος, δοσμένη με μοναδικό τρόπο από τον Robert Z. Leonard. Χορός, τραγούδι, συναίσθημα, χιούμορ, όλα σε ισόποσες δόσεις. Ένα μιούζικαλ που δίνει χώρο και για εξαιρετικές ερμηνείες, χάρη στο μεστό, με βάθος και ισορροπημένο σενάριο των William Anthony McGuire και, Marguerite Roberts. Αποτέλεσε το sequel του The Great Ziegfeld(1936), από το οποίο χρησιμοποιήθηκε υλικό για ορισμένες σκηνές. Οι τρείς πρωταγωνίστριες Judy Garland, Lana Turner και, Hedy Lamarr είναι χάρμα οφθαλμών. Ασχέτως βραβεύσεων, ή μη, ταινίες σαν το “Ziegfeld Girl” περνούν δικαιωματικά στην σινέ-αιωνιότητα.
Η καλή ταινία είναι σαν το βιβλίο. Σε κερδίζει από την αρχή(με ιδανικό, την λογοτεχνική μεταφορά). Στο “Ziegfeld Girl” έχει προσεχθεί ιδιαίτερα κάθε κεφάλαιο. Έχει την δική του αυτονομία, τα δικά του μηνύματα, οδηγεί σε διαφορετικό φινάλε τους ήρωες του. Στο τέλος, όλοι θα κερδίσουν αυτό που επιδίωξαν, μέσα από την συμμετοχή τους στον πολύχρωμο, πολυτελές κόσμο του κ. Ζίγκφελντ. Καταξίωση, εχέγγυο για την συνέχεια, βάσεις για μια πιο άνετη ζωή, σκαλοπάτι υστεροφημίας, τύψεις, απατηλά όνειρα. Μια παράσταση ίδια με αυτή της ζωής, όπου οι ρόλοι καθορίζονται από τους χαρακτήρες του καθενός και, τα λάθη μένουν ανεξίτηλα, στο βιογραφικό όλων. Η απόκλιση του έγκειται μόνον στον τρόπο της αφήγησης. Στην ταινία όλα εξυπηρετούν ένα πλάνο, μια καλά σχεδιασμένη και οργανωμένη παραγωγή, με πολλές πρόβες. Στη ζωή, η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, χωρίς καμία πρόβα, χωρίς δυνατότητα μοντάζ. Ο Robert Z. Leonard επιδίωξε να προσδώσει στη δουλειά του ρεαλισμό, κατηγοριοποιώντας την διαδρομή των χαρακτήρων του με κριτήριο την αντοχή τους στα πάθη και τους πειρασμούς. Κατέγραψε τον τρόπο με τον οποίο αλλοιώνεται ο αρχικός σκοπός, το τίμημα του δικαιώματος στην ματαιοδοξία, την στέψη και τον εκθρονισμό στον θρόνο του πεπρωμένου, την ανάβαση και την κατάβαση στις σκάλες της δόξας(μια καθαρά συμβολική του πρόθεση).
Έχουν ειπωθεί κατά καιρούς πολλά, αναφορικά με την συνεισφορά ή όχι αυτού του είδους των ταινιών, στην εξέλιξη της έβδομης τέχνης. Υπό το πρίσμα της υποκειμενικότητας, ο καθένας έχει δικαίωμα να αφορίζει, ή να εξιδανικεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το σινεμά. Έχει ένα πολύ ευρύ πεδίο εφαρμογής. Οι κριτικές και οι απόψεις επηρεάζουν μόνο εκείνους που δεν είναι σίγουροι για την επιλογή τους. Προσωπικά, θεωρώ την περίοδο 1935-1945 ως την σημαντικότερη για το Αμερικάνικο μιούζικαλ. Μέσα από τους πειραματισμούς και τις προσθήκες καινοτόμων στοιχείων, απέκτησε την τελική του μορφή. Ένα αποτέλεσμα που από ορισμένους κρίθηκε ως ανεπαρκές, γλαφυρά εμπορικό, παρωχημένο, ύμνο των κινηματογραφικών κλισέ, προπαγάνδα, μέχρι και σκουπίδι. Κάτι που φαντάζομαι ότι ισχύει σχεδόν στα πάντα, είτε είναι φτιαγμένα από φύλλα σελιλόιντ, είτε από φλούδες μπανάνας. Η καθολική παραδοχή σε ότι ανάγεται στη σφαίρα των προσωπικών προτιμήσεων, είναι κάτι που θα παίζει μονίμως τον ρόλο του κόκκινου πανιού για τους υπόλοιπους. Τίποτα δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο, έννοια, χόμπι, αξία, φιλοσοφία, λέξεις και σκέψεις. Η διαφορετικότητας όμως όλων αυτών, καθώς και η συνύπαρξη τους, είναι αυτό που κάνει τόσο γοητευτική την κάθε διαφωνία. Κανείς δεν χρειάζεται να πείσει κανέναν, για την δική του οπτική. Ο λόγος ύπαρξης των πιο πάνω, είναι ένα ακόμη παράδειγμα που τα επιβεβαιώνει στην πράξη και, τίποτα παραπάνω. Όπως επίσης, και, μια ανιαρή ενδεχομένως παρένθεση.
Σημαντικός σκηνοθέτης ο κ. Robert Z. Leonard. Η συνεισφορά του στο μιούζικαλ ήταν μεγάλη. Από το Marianne (1929, γυρίστηκε για τον βωβό και τον ομιλώντα κινηματογράφο), το απαστράπτων The Great Ziegfeld (1936), των τριών Όσκαρ, την εύθυμη γουέστερν αίσθηση του The Girl of the Golden West (1938), μέχρι το ανάλαφρο In the Good Old Summertime (1949), ή το Duchess of Idaho (1950), με την έξυπνη του κοινωνική σάτιρα, δεν σταμάτησε να εξερευνεί τα όρια του είδους, ανακαλύπτοντας διαρκώς καινούργια πράγματα. Άλλωστε για να συμπρωταγωνιστήσει σε μιούζικαλ του η Judy Garland, η λατρεμένη Dorothy του “Wizard of Oz”, με ολόκληρο Vincente Minnelli πίσω της, από μόνο του λέει πολλά. Η οποία παρεμπιπτόντως, μπορεί να έχει την μερίδα του λέοντος με τρία καταπληκτικά τραγούδια, όμως δεν παύει να μοιράζεται τα πλάνα με σπουδαίους συναδέλφους της. Δεν είναι το πρώτο βιολί και, μάλιστα, μια εποχή που η καριέρα της είχε αρχίσει να απογειώνεται. Ίσως, αυτό να μαρτυράει τόσο την εκτίμηση της στον σκηνοθέτη, όσο και το πόσο πολύ πίστευε την ταινία. Κάτι που ισχύει σαφώς και για την Lana Turner, μεγάλη ντίβα εκείνα τα χρόνια και, φτασμένη ηθοποιό. Δύσκολο το έργο του Λέοναρντ, αν σκεφτεί κανείς ότι έπρεπε να ενώσει τα κομμάτια ενός πολύπλοκου παζλ, που περιλάμβανε ακόμη τους Hedy Lamarr, και James Stewart. Όλοι τους διαφορετικών δυνατοτήτων και ερμηνευτικών στάνταρ. Τελικά, όχι μόνον το πέτυχε, αλλά κατάφερε να μοντάρει έξοχα τις τρείς ιστορίες που διαδραματίζονται παράλληλα, δίνοντας την αίσθηση του ενιαίου. Υπόθεση εκ προοιμίου δύσκολη, καθώς ήταν ζητούμενο εξ αρχής και μεγάλο στοίχημα, ώστε να αποδοθεί η συνολική εικόνα της ανατρεπτικής αντίληψης του κ. Ζίγκφελντ περί θεάματος. Όταν επί παραδείγματι, έχεις έναν ηθοποιό δίχως πείρα από μιούζικαλ(ήταν το μοναδικό στο οποίο έπαιξε ο Στιούαρτ), πρέπει να περιορίσεις την παρουσία του στα σημεία εκείνα που μπορεί να ανταποκριθεί, χωρίς όμως να έχει δεύτερο ρόλο, όντας ένα από τα μεγάλα αστέρια του Αμερικάνικου σινεμά εκείνα τα χρόνια. Ηθοποιοί που βεληνεκούς ενός Τζαίημς Στιούαρτ, συνοδεύονται από σκληρούς στις διαπραγματεύσεις μάνατζερ, οι οποίοι ζητούν χρόνο συμμετοχής, αριθμό κοντινών πλάνων και δεν συμμαζεύεται. Η βιομηχανία του θεάματος είναι αμείλικτη σε τέτοια θέματα(στο παρελθόν έχουν καταστραφεί καριέρες και στούντιο για παρόμοιους λόγους). Αν υπήρχε κλίμακα δυσκολίας, το εγχείρημα του δεν θα πρέπει να συμβιβάζεται με λιγότερο από 9,5.
Η ιδέα της παρουσίας των «σκαλιών της δόξας» ως κίνητρο, σκοπό ζωής, διακαή πόθο των νεαρών κοριτσιών, ικανό να ικανοποιήσει κάθε φιλοδοξία, με τέτοιο συμβολικό τρόπο(γύρω τους περιστρέφονται τα πάντα κυριολεκτικά, χτίζονται και γκρεμίζονται καριέρες), λειτουργεί καταλυτικά. Σε κάποιες περιπτώσεις προσφέρει την ώθηση εκείνη προς την κορυφή, σε άλλες πάλι αποσταθεροποιεί αρχικά όσους τολμήσουν να θεωρήσουν δεδομένη την διαδρομή, κι έπειτα, διαγράφει τα ονόματα τους από την φωτεινή μαρκίζα. Είναι όλα θέμα χαρακτήρα και επιλογών. Η Judy Garland εκπροσωπεί την αγνή επαρχιώτισσα, που αγωνίζεται όχι για τον εαυτό της, αλλά για το δικαίωμα να ζήσει δίπλα στον πατέρα της. Η επιτυχία για κείνην είναι να τον βλέπει χαρούμενο. Η Hedy Lamarr θαμπώνεται από όλη αυτή την λάμψη σε μια δύσκολη για εκείνη συγκυρία, όταν ο άνδρας της απογοητευμένος από την έλλειψη ευκαιριών για να αποδείξει την αξία του, γυρίζει την πλάτη και απομακρύνεται με το κεφάλι σκυφτό. Ο δικός της στόχος είναι να τον βοηθήσει να κερδίσει αυτό που του αξίζει, αλλά πάνω από όλα, για μια ευτυχισμένη από κοινού ζωή. Η Lana Turner αποπροσανατολίζεται από το χειροκρότημα, χάνει κάθε αίσθηση με τον χώρο και τον χρόνο, αποποιείται τα ίδια της τα συναισθήματα, κι όλα αυτά προσπαθώντας να ξεφύγει από μια μίζερη πραγματικότητα. Είναι το μεγάλο θύμα στα καπρίτσια της μοίρας. Ο James Stewart, θα νιώσει την απόρριψη από το κορίτσι των φτωχογειτονιών του Μπρούκλιν, όταν τα απατηλά φώτα του πάλκου μαγνητίζουν την αγαπημένη του(Turner). Η πορεία του είναι εξίσου δραματική. Αναζητά με λάθος τρόπο μια ρεβάνς από εκείνη, όπως και από την κοινωνία. Θα βαδίζει σε σκοτεινά μονοπάτια, σε μια κατάβαση στον προσωπικό του Άδη. Από εκεί όμως θα βγει έχοντας ξεπληρώσει το χρέος του προς όλους. Όλοι τους είναι θαυμάσιοι στους ρόλους τους. Όπως και οι Tony Martin , Jackie Cooper, Ian Hunter, Charles Winninger , Eve Arden , Edward Everett Horton, Philip Dorn και, Paul Kelly, που συμπληρώνουν το καστ. Η Turner, να πούμε ότι έπαιξε το ‘66(“Madame X”), έναν παρόμοιο ρόλο. Καταπληκτικά τα χορευτικά του Busby Berkeley! Άφησαν εποχή στο Χόλλυγουντ. Υπέροχη καλλιτεχνική επιμέλεια από τον Cedric Gibbons , με την συμβολή του Edwin B. Willis στα σκηνικά. Η Garland τραγουδάει τρείς πανέμορφες συνθέσεις του George Stoll . Ειδικά το "I'm Always Chasing Rainbows" είναι ένα από τα κορυφαία που ερμήνευσε ποτέ επί σκηνής. Ένα τραγούδι που περιγράφει στους στίχους του όλη αυτή την ομιχλώδη πορεία προς την κορυφή. Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο «Σειρήνες του Μπρόντγουει», στην πρώτη της προβολή(στην συνέχεια επιλέχθηκε ο τίτλος, «Ένας ρόλος για μένα»).
Αμερική της δεκαετίας του ’20. Ποτοαπαγόρευση, σουίνγκ και τσάρλεστον, μεγάλη οικονομική ύφεση, έξαρση του οργανωμένου εγκλήματος. Τρία κορίτσια αναζητούν τη σκάλα που θα οδηγήσει στον δικό τους παράδεισο. Εκείνη που θα οδηγήσει τα βήματα τους στην λαμπρή καριέρα, σε μια καλύτερη ζωή. Που θα’ χει κάτι από το χρώμα των ονείρων τους. Η τύχη θα παίξει καθοριστικό ρόλο και για τις τρείς. Το εισιτήριο για τον κόσμο του θεάματος θα βρεθεί στα χέρια τους με διαφορετικό τρόπο. Ο στόχος είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά ποιά μορφή θα έχει η «εξαργύρωση» του και, με ποιο τίμημα…
Ziegfeld Girl (1941)corto64
29.970 FPS
corto64
(corto64)
@
.
460x
()
.
10.0 / 10
(1votes)
.
Add to favourites
.
Correct subtitles
Uploaded from BSPlayer v2.65 developed by bst2
