Πολύ καλό και υποτιμημένο γουέστερν, βασισμένο σε ένα εξαιρετικό, πρωτότυπο σενάριο, που επηρέασε αρκετά στα χρόνια που ακολούθησαν(όχι μόνον τους δημιουργούς ταινιών γουέστερν). Ο πρώτος που βάδισε στα χνάρια του, ήταν ο Roger Corman με το έξοχο καλτ γουέστερν Gunslinger του '56. Η αρχική δουλειά του Alfred L. Werker άξιζε καλύτερης τύχης - αναγνώρισης και, σαφώς πιο θετικών κριτικών, από αυτές που τελικά εισέπραξε. Αλλά αυτή είναι μια γνωστή ιστορία, διόλου ευχάριστη, την οποία λίγο ως πολύ έχουμε συνηθίσει. Αν μπορώ να βρω ένα ψεγάδι στην παραγωγή, είναι η μη πλαισίωση του πρωταγωνιστικού δίδυμου με εξίσου ποιοτικούς ρολίστες, ώστε να αποτελέσει μια ακόμη πιο ελκυστική πρόταση.
Ο Dana Andrews συγκαταλέγονταν ανέκαθεν μεταξύ των ηθοποιών που θεωρούσα αρκετά αδικημένους, από την Αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος στα χρόνια του. Ειδικά σε σύγκριση με κάποιους “πρωτοκλασάτους” συναδέλφους του. Με πλούσια παρουσία και εξαιρετικές ερμηνείες, θεωρώ ότι πρόσφερε πολλά περισσότερα από όσα εισέπραξε. Και δεν ήταν μόνον αυτός φυσικά. Σίγουρα θα τον θυμάστε οι φίλοι των νουάρ στις θαυμάσιες παρουσίες του σε φιλμ όπως τα Laura (1944), Fallen Angel (1945), Boomerang (1947), Where the Sidewalk Ends (1950), και στο Beyond a Reasonable Doubt (1956), μεταξύ άλλων. Γύρισε αρκετά γουέστερν, με κορυφαία ίσως τα Canyon Passage (1946), Smoke Signal (1955), Comanche (1956), και, Johnny Reno (1966). Σκεφτόμουν κάποτε ένα ιδανικό καστ γουέστερν, γυρισμένο ας πούμε μεταξύ 1950 – 1957, για να το οριοθετήσω χρονικά κάπως. Σίγουρα ο Άντριους θα ήταν μέσα, όπως και οι Φρέντ Μακ Μάρει, Σκότ Μπράντι, Ρόρι Καλχούν, Νταν Ντουρία. Όλοι τους πειστικοί και με υψηλά υποκριτικά στάνταρ. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ, αφού συνήθως είτε συμπλήρωναν καστ, είτε είχαν πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά ποτέ δεν συναντήθηκαν επί σκηνής. Ο Άντριους υπηρετεί κι εδώ πειστά το σενάριο, ώριμος και ουσιαστικός, σε έναν ρόλο μάλλον αντιήρωα. Υποδύεται τον ορκισμένο εκδικητή που επιστρέφει για να σβήσει μια κόλαση από μνήμες και να καθαρίσει τη ρετσινιά του άνανδρου δολοφόνου από πάνω του.
Η βραβευμένη με Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου(From Here to Eternity – 1953), με το ιδιαίτερο παίξιμο και έχοντας αφήσει πίσω της φιλμ όπως τα Eyes in the Night(1942), The Picture of Dorian Gray(1945), It's a Wonderful Life(1946), και, Green Dolphin Street(1947), ερμηνεύει την γυναίκα που αποτελεί άθελα της ένα θανάσιμο έπαθλο. Σεναριακά ο ρόλος της δίνει την δυνατότητα για να ξεδιπλώσει μια υποκριτική προσωπικότητα, όμως δείχνει κάπως περιορισμένη σχεδόν σε κάθε της εμφάνιση μπροστά από τις κάμερες. Σφιγμένη και άνευρη στις περισσότερες σκηνές, με τετριμμένες μελό ατάκες, είναι αρκετά μακριά από τον καλό της εαυτό. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην σκηνοθετική καθοδήγηση, γιατί ομολογώ ότι με ξένισε η συνολική της παρουσία. Η Ρήντ τα παράτησε νωρίς σχετικά, όταν το '58 έκανε το The Donna Reed Show, που την κράτησε 8 ολόκληρα χρόνια στα τηλεοπτικά πλατό(κερδίζοντας ωστόσο μια Χρυσή Σφαίρα και ένα Emmy). Μια επιλογή που ουσιαστικά έκλεισε πίσω της την πόρτα των μεγάλων στούντιο, για να έρθει ένας μάλλον απρόβλεπτος επίλογος, συμπληρώνοντας το καστ των The Love Boat(1984) και, Dallas(1984 – '85). Σίγουρα άδοξο, κινηματογραφικά πάντα, φινάλε.
Η Dianne Foster(αντίζηλος της καθώς πρέπει και μήλου της έριδος, Λόρι), “περπατημένη” πλην έντιμη, είναι πολύ καλύτερη στο ρόλο της από την Ρήντ. Θα έλεγα ότι υπάρχουν στιγμές που την επισκιάζει. Οπότε, είτε έχουμε να κάνουμε με μαεστρία σκηνοθετική, είτε δεν μοιράστηκαν καλά οι ρόλοι. Η Φόστερ δεν γύρισε πολλές ταινίες, όμως οι 3 από αυτές ήταν γουέστερν και μάλιστα υπέροχα! The Kentuckian (1955,με τον Μπάρτ Λάνκαστερ), The Violent Men (1955, Γκλέν Φόρντ, Μπάρμπαρα Στάνγουικ, Έντουαρντ Ρόμπινσον), και, Night Passage (1957, Τζαίημς Στιούαρτ – Όντι Μέρφι). Το καστ συμπληρώνουν οι Stephen Elliott(ο σερίφης της πόλης), Richard Coogan(ο έταιρος αντίζηλος που διεκδικεί την καρδιά της Λόρι – μετριότατος, θυμίζει ηθοποιό σαπουνόπερας), και η τετράδα των υπόπτων, Laurence Hugo, James Westerfield, Richard Webb, Whit Bissell(μαζί με τον Γουέστερφιλντ οι δύο καλύτεροι ρολίστες). Σκεφτείτε τώρα – επιστρέφοντας σε όσα ανέφερα πιο πάνω – να είχαμε στην θέση τους τους Μπράντι, Μακ Μάρει, Καλχούν και Ντουρία, για τι ταινία θα μιλούσαμε αυτή την στιγμή...
Την παραγωγή έκανε ο Harry Joe Brown, ενώ το σενάριο έγραψαν οι Richard Alan Simmons, Roy Huggins, Maxwell Shane, αντλώντας έμπνευση και τροποποιώντας την αρχική γραφή του Alex Gottlieb. Το μεγαλύτερο ατού αυτής της ιστορίας εκδίκησης και μίσους, είναι το στοιχείο της πλεκτάνης, που την κάνει να μοιάζει με κάτι σαν γουέστερν – αστυνομικό. Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο ως ιδέα. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από την Columbia Pictures. Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Alfred L. Werker, που έκανε ικανοποιητική δουλειά στους περισσότερους τομείς. Προσπαθούσα να θυμηθώ που είχα ακούσει το όνομα του, μέχρι που έπεσα πάνω στο βιογραφικό του. Βοηθός σκηνοθέτη στο Kit Carson του '28, όπως και στην πρώτη βερσιόν του Kidnapped(1938, σε σκηνοθεσία Otto Preminger), και, με την δική του υπογραφή σε φιλμ όπως τα It Could Happen to You(1939), The Adventures of Sherlock Holmes(1939), Pirates of Monterey(1947), He Walked by Night(1948, από κοινού με τον μεγάλο Anthony Mann ο οποίος δεν αναφέρεται καν στα credits!) και, Sealed Cargo(1951). Στο τελευταίο γνώρισε τον Ντάνα Άντριους, με τον οποίο συνεργάστηκε κι εδώ. Ο Γουέρκερ γύρισε καλά γουέστερν. Ξεχωρίζουν τα The Last Posse(1953), Devil's Canyon(1953), και, At Gunpoint(1955). Το “3 hours to kill” προβλήθηκε στην Ελλάδα ως “3 ώρες αγωνίας”.
Την παραμονή της πιο ευτυχισμένης μέρας στην ζωή του, ο συνοδός ταξιδιωτικής άμαξας Τζίμ Γκάθρι, πέφτει θύμα μιας πλεκτάνης και, δίχως να το καταλάβει, βρίσκεται με το πιστόλι στο χέρι πάνω από το πτώμα του αδελφού της μέλλουσας συζύγου του. Η απόπειρα λιντσαρίσματος θα του αφήσει μια ουλή στο λαιμό, όμως η αδικία που βίωσε χαράζει την ψυχή και στοιχειώνει το μυαλό του, επιζητώντας μόνο ένα πράγμα: εκδίκηση. Μια λέξη που σιγοκαίει τα σωθικά του 3 ολόκληρα χρόνια, όσο κρύβεται στα βράχια σαν καταζητούμενος, έχοντας χάσει τα πάντα. Μέχρι που θα πάρει το τελευταίο μεγάλο ρίσκο. Επιστρέφοντας στην πόλη που αγάπησε και μίσησε, έχει 3 ώρες διορία για να ανακαλύψει τον πραγματικό δολοφόνο...
H ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΓΙΝΕ ΕΞ ΑΚΟΗΣ.
Three Hours to Kill (1954)corto64
29.970 FPS
corto64
(corto64)
@
.
614x
()
.
10.0 / 10
(2vots)
.
Afegiu als favorits
.
Subtítols correctes
